Świat nauki i techniki od dawna poszukiwał tworzywa lekkiego, a zarazem wytrzymałego. W roku 1914 uczeni amerykańscy Aylsworth i Dyer opatentowali wytwarzanie betonu spulchnionego w drodze chemicznej. Ten fakt należy uznać za moment pojawienia się betonu komórkowego nieautoklawizowanego. Na beton komórkowy autoklawizowany czekano dalsze 15 lat. W 1929 r. firma YTONG, a w roku 1934 firma SIPOREX zastosowały proces autoklawizacji.

Od tego momentu następuje szybki rozwój betonu komórkowego w Szwecji, Anglii, Niemczech i Finlandii. Przemysłową produkcję betonu komórkowego podjęto najwcześniej w Szwecji, gdzie zakazano używania drewna jako materiału budowlanego, a król Szwecji nakazał rozpoczęcie poszukiwania innych materiałów budowlanych o równie dobrych właściwościach cieplnych, łatwo obrabialnych, niepalnych i trwałych. W Polsce pierwsze wytwórnie uruchomiono w 1951 r. w Redzie k/Gdańska i w Aleksandrowie Kujawskim. Produkcja autoklawizowanego betonu komórkowego w Polsce ma już za sobą przeszło pięćdziesięcioletnią tradycję. Do osiągnięć części polskich producentów betonu komórkowego w ostatnich 5-ciu latach należy zaliczyć znaczne poszerzenie asortymentu wyrobów z betonu komórkowego m.in. o elementy profilowane na wpust i pióro, kształtki nadprożowe, elementy wentylacji i inne elementy, a przede wszystkim wprowadzenie na rynek wyrobów dokładnie krojonych, których montaż odbywa się na zaprawie klejowej.